قضاوت نابجا در مورد افراد نیازمند

به گزارش صدای بانک: یکی از وظایف خطیر در جامعه اسلامی کمک رسانی به مستمندان و افراد بی پناه می باشد ولی بهتر است پیش از اینکه برای کمکهای مالی، دست به خرج بشویم در بدو امر در یافتن یک نیازمند واقعی، دقت عمل و حوصله بیشتری به خرج دهیم.
در گزارش حاضر، با یک بانوی نیازمند مصاحبه ای به عمل آمده که علیرغم وجود مشکلات عدیده که بیشتر هم دلایل مادی دارند، خانواده ایشان از دیدگاه مراجع خیّر و مددرسان، بی نیاز و مرفه اعلام گردیده و به هیچ وجه مشمول کمک های مادی نمی گردد.
خبرنگار: سلام، خانم میرزائی، روزتون بخیر. یکی از دوستانم، شما را به من معرفی کرد و از من تقاضا کرد مشکل شما را که در حقیقت می تواند مشکل بسیاری دیگر، باشد در رسانه بیاورم.
خانم میرزائی: سلام، خیلی ممنون. خدا به شما خیر بدهد. زحمت کشیدید به منزل ما تشریف آوردید.
خبرنگار: خانم میرزائی مقداری از خود و خانواده برای ما بگویید تا بیشتر با شما آشنا شویم.
خانم میرزائی: من خانه دار هستم و 50 سال سن دارم، همسرم هم با 53 سال سن، هنوز شاغل است و در منطقه صنعتی کمرد، کارگر یک کارخانه است. یک دختر 12 ساله هم داریم فعلا درس می خواند. ما در یک منزل اجاره ای 40 متری در بومهن زندگی می کنیم.
خبرنگار: خانم میرزائی دوست من می گفت شما از لحاظ مالی شدیداً در مضیقه هستید. مگر شوهر شما شاغل نیست؟ درآمد ایشان ماهیانه چقدر است؟
خانم میرزائی: بله، شوهرم شاغل است اما چون ودیعه منزل ما بسیار کم است و با این پول هیچ جا به ما مسکن نمی دهند، مجبوریم منزلی که اجاره می کنیم اجاره ماهانه آن را زیاد بدهیم. حقوق شوهرم طبق قانون وزارت کار است، البته بیمه تأمین اجتماعی هم هست. ولی سابقه بیمه او به 5 سال هم نمی رسد. چون قبلا بصورت آزاد، با یک آقایی کار نصب کابینت M.D.F انجام می داد که او هم بر اثر سانحه تصادف عمرش را به شما داد. از آن وقت به بعد همسرم در کارخانه ها کارگری می کند. به خاطر سن بالا خیلی سخت کار پیدا می کند. همه جا کارگر زیر 35 سال استخدام می کنند.
خبرنگار: عجب، پس هر چه همسرتان حقوق می گیرد صرف کرایه خانه می شود. خانم میرزائی چرا وام نمی گیرید؟
خانم میرزائی: اتفاقاً وام هم گرفتیم. کسی که ضامن ما نمی شود از بانک ها که نمی توانیم وام بگیریم. همسرم از محل کارش مقداری وام گرفته. ولی مگر چقدر می دهند؟ با این اوضاع گرانی و تورم. در هر صورت زیاد در میزان کرایه ما تأثیر ندارد.
خبرنگار: خانم میرزائی شما غذا چه می خورید؟ کفش و لباس را چه کار می کنید؟ این دختر خانم شما که درس می خواند که خیلی خرج دارد. چرا به کمیته امداد یا مؤسسات خیریه مراجعه نمی کنید؟ حداقل از لحاظ مواد غذایی که تأمین می شوید. چون واقعاً مخارج مواد غذایی خیلی بالاست.
خانم میرزائی: دو یا سه مرتبه مراجعه کرده ام. ولی تحقیق می کنند می فهمند که همسرم شاغل است. می گویند شما مشمول کمک های خیریه و کمیته امداد نمی شوید. آنقدر از شما فقیرتر هست که شما در مقابل آنها پادشاهی می کنید.
خبرنگار: برای تحقیق به منزل شما آمده اند؟
خانم میرزائی: بله آمده اند. ما در منزل دو تا قالی کهنه داریم با یک دست مبل دست دوم و یک تلویزیون LCD هر کس اینها را می بیند فکر می کند اینها را خریده ایم.
اثاث منزلم را اقوام و یا افراد خیّر به ما داده اند که همه این اثاثیه از اول که به ما دادند دست دوم و کارکرده بود. خودشان که اثاثیه جدید می خریدند هر چه نمی خواستند و قدیمی و دست دوم شده بود به ما می دادند.
خبرنگار: نگفتید هزینه خورد و خوراک و کفش و لباس فرزندتان از کجا تأمین می شود؟
خانم میرزائی: از هیچ جا. خیلی به سختی زندگی می گذرانیم. باورکنید، الان شما در یخچال ما را باز کنید به جز آب خوردن چیزی در آن نیست.
برای تهیه کفش و لباس دخترم هم به همسایه ها و آشنایان سفارش می کنم هر چیزی نمی خواهند و به درد ما می خورد دور نریزند و به ما بدهند.
حالا این چیزها مهم نیست. همیشه نگران هستیم بیخانمان نمانیم. سه سال است که قیمت مسکن هر سال خیلی زیاد بالا می رود. ما هم که فعلا با این حقوق همسرم تا دو سال باید قسط وام بدهیم کرایه خانه هم که داریم. دوباره نمی توانیم وام بگیریم.
خبرنگار: شما خودت نمی توانی بیرون از منزل کار کنی؟
خانم میرزائی: من فقط کار نظافت و نگهداری از سالمند و بیمار می توانم انجام دهم. آن هم خیلی برایم سخت است که از اینجا به داخل شهر بروم. وسیله که ندارم. زانوهایم هم آب آورده نمی توانم زیاد راه بروم یا سرپا بایستم.
خبرنگار: چرا به صورت دورکاری در منزل کاری نمی کنید؟
خانم میرزائی: چه کاری؟ خیلی دنبال کار هستم. کاری نیست؟ شما کاری سراغ دارید به من بگویید من از خدا می خواهم در منزل باشم هم به دخترم برسم، هم کمک خرج زندگی باشم.
خبرنگار: شما با چه فنون یا هنرهایی آشنایی دارید؟ مثلا خیاطی وارد هستید؟
خانم میرزائی: بله. یک مقدار وارد هستم. اما دیپلم خیاطی ندارم. در گذشته از یک خانمی که در همسایگی ما بود یک مقدار خیاطی بدون الگو یاد گرفتم. ولی خیلی وقته خیاطی نکردم یادم رفته. اما اگر کار باشد به من یاد بدهند با کمال میل انجام می دهم.
خبرنگار: در منزل چرخ خیاطی دارید؟
خانم میرزائی: یک چرخ خیاطی خانگی دارم. ولی خراب است. باید سرویس بشود. هزینه تعمیرش را ندارم. خیلی قدیمی است مال مادر بزرگم بوده که به مادرم رسیده بعدش هم به من رسیده. ولی اگر سرویس بشود هنوز قابل استفاده هست.
خبرنگار: پس برای خیاطی هم داستان داریم. اول باید چرخ خیاطی را تعمیر کنیم بعدش به شما خیاطی یاد بدهیم. بعدش تازه دنبال کار بگردیم.
خانم میرزائی: کار هم نمی دهند. دنبال کار خیاطی هم رفتم. می گویند باید خیاط حرفه یی باشی.
خبرنگار: یارانه و سهام عدالت که دارید؟
خانم میرزائی: فقط یارانه داریم. هیچ کدام سهام عدالت نداریم. ثبت نام نکرده بودیم.
خبرنگار: همسرتان که انشاالله سالم است. مشکلی ندارد؟
خانم میرزائی: چرا. همسرم هم دیسک کمر دارد. دکتر گفته اصلاً سنگین بلند نکند. ولی متأسفانه کارش بیشتر باربری است.
خبرنگار: خب چرا اینکار را می کند. خطرناک است؟
خانم میرزائی: در محل کارش به هیچ عنوان به کسی نگفته دیسک کمر دارد. می ترسد از کار بیکار شود. کار ساده تر هم پیدا نمی کند. خیلی دنبال کار هستیم. اصلا کار به او نمی دهند از لحاظ سن و سال ایراد می گیرند که سن شما برای کار کردن زیاد است ما کارگر جوان می خواهیم. حالا تازه خبر ندارند که دیسک کمر و هموروئید هم دارد.
خبرنگار: خیلی ممنون از اینکه وقتتان را به ما دادید. من البته به افراد خیّر دسترسی ندارم ولی خودم اگر بتوانم کمکی به شما بکنم هرگز دریغ نمی کنم. واقعاً معلوم نیست افرادی مثل شما که هیچ کس را ندارند و در سن و سال بازنشستگی که وقت استراحتشان است باید کار کنند، عاقبتشان چه می شود.
در هر صورت خیلی ممنونم که در تهیه این گزارش با ما همکاری کردید.

*مریم فراهانی راد